Tamara Vlot, your delaying the flight...

Het is geen lang bericht, zoals jullie van mij gewend zijn. Maar wilde jullie mijn aller aller aller laatste avontuur niet onthouden. Dus bij deze...

Als ik om half 7 bij New Siam arriveer (mijn eigen guesthouse heeft geen opbergmogelijkheid voor mijn bagage, dus heb het bij een oude bekende gezet), kom ik nog iemand tegen die ik op Ko Tao heb ontmoet. Omdat mijn taxi aan de overkant komt, besluit ik bij deze bekende te blijven zitten. Kan zo die taxi toch niet missen? Dus wel, want als ik om kwart over 7 nog niets gezien heb en ik verhaal ga halen aan de overkant, blijkt de taxi geweest te zijn. Huh, hoe kan dat? Zwaar geïrriteerd verteld ze dat ik aan deze kant had moeten wachten. Ofwel, allerlei verwijten... Ik vraag haar nog of ik dan de taxi van 8 uur kan nemen. Nee, zit helemaal vol. Maar ondanks haar boosheid belt ze de gemiste taxi wel en vraagt ze of ze weer terug willen komen. Maar dan moet ik nu WEL aan deze kant wachten. Ik pak meteen mijn spullen en verhuis. Nu maar hopen dat ik niet alleen maar boze blikken in de bus krijg :(. Gelukkig valt het wel mee en moeten we na mij nog enkelen in de buurt ophalen. We komen ook maar een kwartiertje later op het vliegveld aan. Eerst maar eens proberen te regelen of ik een diabetische maaltijd kan krijgen. Het bevalt me goed om een maaltijd te krijgen die ik ook echt kan opeten. Nope, dat had ik 24 uur van te voren moeten doen... Hoe dan? Vervolgens ga ik in de rij staan om mijn bagage te droppen, want ingecheckt heb ik al via internet. Blijkt dat ik helemaal niet in een rij had hoeven staan... en mijn bagage zo kon afleveren. Achja, kan de man achter de balie ook nog even lachen. Vervolgens paspoortcontrole. Sta in eerste instantie bij de verkeerde controlepost (echt geen idee hoe je kunt zien waar je moet zijn). Daarna natuurlijk in de slome rij... Eindelijk ben ik aan de beurt. Maak me een klein beetje druk omdat mijn visa de datum 8 april aangeeft en ik niet weet of het tot of tot en met is. Dus of ik nu 1 dag over datum ben met mijn visa. De man kijkt mij zorgelijk aan en mijn hart slaat over. Ja hoor, zul je zien...kom ik het land niet uit. 'Ehm, mevrouw...u bent vergeten het formuliertje in te vullen.' Shit, dat is waar ook..er zit een formuliertje in mijn paspoort geniet dat vraagt om mijn gegevens. Nog net niet met een rood hoofd loop ik de rij uit om de gegevens in te vullen. Gelukkig hoef ik niet weer helemaal achter in de rij te gaan staan. Moet je natuurlijk net mij hebben, die het geweldig vind om 'voor te kruipen'. Ben blij dat ik al snel weer aan de beurt ben, ik een stempel in mijn paspoort krijg en door mag lopen. Omdat ik nog wel even de tijd heb, besluit ik nog wat te gaan eten (beter dan vliegtuigvoedsel) en te kijken voor wat laatste souvenirs om mijn geld op te maken. Met het gevolg dat het ineens wel heel erg snel 23 uur is en ik over 15 minuten al vertrek. Snel door de bagage check waar ik nu eens niet een schaar in mijn tas heb laten zitten. Ik ben gelukkig niet de laatste die het vliegtuig in moet. Er staat zelfs nog een klein rijtje voor de ingang. De stewardess aan de ingang denkt nog even dat ik de partner van een kalende Nederlander ben, maar daar komt ze al snel op terug. Als ik dan op mijn plekje zit, wordt er omgeroepen. 'We zijn op zoek naar Tamara Vlot. Zou zij zich kunnen melden?' Dus ik maak mijn riem los en mopper 'wat heb ik nou weer gedaan'. Ik heb geen idee waar het mis gegaan is, maar om de een of andere reden waren ze me kwijt. En wilden ze met zekerheid weten of ik wel aan boord zat, zodat ze mijn bagage er niet uit hoefden te halen. Kans is groot dat mijn naam zelfs op het hele vliegveld bekend is: 'Tamara Vlot, your delaying the flight, please go to your gate'. Dus je kunt je wel voorstellen dat ik me af vroeg of mijn bagage wel degelijk meegereisd was. De vlucht was goed te doen. We vertrokken te laat omdat ze op een bepaald moment over Afghanistan moesten vliegen (toch wel fijn dat we niet gebombardeerd worden) en deden er langer over vanwege veel wind 'op de neus'. Gelukkig hebben ze de hele nacht door entertainment op de buis en radio.

Om 6 uur Nederlandse tijd was het zover. Het vliegtuig maakte contact met de grond en de stewardess berichtte dat het vier graden was. Wat, vier graden????? De kou komt ook meteen op je af als je het vliegtuig uitkomt. Oef, hier moet ik echt aan wennen. Al snel komt mijn backpack langs schuiven (gelukkig, hij is mee) en kan ik door de douane naar buiten. Godzijdank word ik er niet uitgepikt, moet er niet aan denken om die backpack open te moeten maken. De schuifdeuren gaan open en daar staan ze dan: mijn ouders en zusje. Met spandoek: Welkom thuis Tamara. Pff...gelukkig is dat alles. Erg blij om ze weer te zien. Voor het eerst sinds 4 maanden niet meer helemaal alleen. Tijdens de rit naar huis meteen wat avonturen verteld die ik absoluut niet op mijn blog wilde zetten...om mensen niet ongerust te maken. Zoals dat ik op mijn tweede dag al gegrepen was door een Gibbon (mijn favo, Zack) en daar nog een litteken van had. En dat ik op oudjaarsdag oog in oog gestaan heb met een makaak. Zonder tralies ervoor... Dat vertel je liever niet terwijl je er nog werkt en je ouders mijlenver weg leven en zich dan druk gaan zitten maken :). Thuis aangekomen hangen er allemaal slingers en ballonnen en een grote foto van mij met 'Welkom'. Fijn om je zo gewenst te voelen. Al wordt het me nu wel duidelijk dat het avontuur dan echt over is. En ik weer terug kom in het dagelijkse leven. Dat maakt me wel een beetje bedroefd. Aan de andere kant kan ik nu wel gaan beginnen met het plannen van mijn volgende reis.

Ik wil al mijn trouwe lezers bedanken voor jullie lieve berichten. Het heeft me goed gedaan te horen hoe enthousiast iedereen over mijn verhalen was en dat mensen ze ook echt wilden lezen. Bedankt voor het geduld omdat het af en toe wat langer duurde voor ik weer tijd had om te schrijven.
Ben momenteel bezig mijn blog met foto's te updaten. Chiang Mai en Cambodja zijn al aangevuld. Dus hou de site nog even in de gaten!

Dikke kus van Tamara